این روز‌ها با توجه به حجیم‌شدن فایل‌هایی که روزانه با آن‌ها سروکار داریم، دغدغه‌ی نگهداری از اطلاعات باارزش و داشتن حافظه‌ای جانبی با قابلیت سادگی نقلوانتقال، بیش از هر زمانی حس می‌شود. کمتر دستگاهی پیدا می‌شود که حافظهی داخلی اصلی‌اش جوابگوی حجم موردنیازمان باشد؛ مگر آنکه برای دستگاهی که قصد خریدش را داریم، مبلغ بیشتری در مقایسه با حالت عادی بپردازیم. استفاده از کارت‌های حافظهی جانبی کمک می‌کند تا حافظهی موردنیاز و امنی را که نقلوانتقال آن ساده است، با قیمتی معقول بخریم. با پیشرفت تکنولوژی، دستگاههای دیجیتال روزبه‌روز کوچک‌تر می‌شوند؛ این در مورد کارت‌های حافظهی جانبی هم صادق است. این سری حافظه‌های ذخیره‌سازی هر روز کوچک‌تر می‌شوند تا علاوه‌بر استفاده‌ی ساده، جای کمتری را در دستگاههای دیجیتال کوچک امروزی اشغال کنند.
کارت حافظه
«میکرو اس‌دی» (microSD) کوچک‌ترین کارت حافظهی حال‌حاضر دنیاست که اغلب شرکت‌ها برای افزایش حافظهی داخلی دستگاههای خود از آن استفاده می‌کنند. کارت‌های حافظهی micro SD می‌توانند برای افزایش حافظهی موبایل یا تبلت استفاده شوند؛ اما علاوه‌براین دستگاه‌هایی هم وجود دارند که حافظه‌ای مستقل برای ذخیره‌سازی ندارند و کارکردشان وابسته به کارت‌های حافظه است. دوربین دیجیتال یا ورزشی، پخش/ضبط‌کننده‌ی موسیقی، لپ‌تاپ، هدفون، مودم، اسپیکر پرتابل، پخش ماشین، ساعت هوشمند یا هر دستگاه دیجیتال دیگری که بخواهد به‌نوعی با حافظهی جانبی در ارتباط باشد، به‌ناچار باید از این نوع کارت‌ها استفاده کند.
جالب است بدانید گذشت زمان تنها روی کوچک‌ترشدن این حافظه‌ها تاثیر نداشته؛ بلکه روی سرعت، ظرفیت و کیفیت استفاده از آن‌ها هم به‌صورت عجیبی موثر بوده است. این روز‌ها انواع مختلفی از آن‌ها را در بازار پیدا می‌کنیم که انتخاب بهترینشان کار را برای ما سخت می‌کند.
چرا micro SD ؟
احتمالا نیاز به حافظه‌ای که در کنار استفاده‌ی ساده و امکان نقلوانتقال بی‌دردسر، سرعت مناسبی هم داشته باشد، دلیل به‌وجودآمدن micro SDها بوده است. نسل قبلی این حافظه که به mini SD معروف بود، دیگر وجود ندارد. این روز‌ها تنها از SD کارت‌ها آن هم فقط در دوربین‌های دیجیتال حرفه‌ای استفاده می‌شود. میکرو SDها که گاهی اوقات و در بعضی از دستگاه‌ها با نام «ترانس فلش» (TransFlash) یا TF شناخته می‌شوند، از سال 2005، خودی نشان دادند و به‌سرعت جای خود را در دل دستگاههای دیجیتال باز کردند؛ طوری‌که تنها با گذشت یک سال از حضورشان، ظرفیت چهارگیگابایتی آن‌ها روانه‌ی بازار شد و بعدازآن هم سرعت‌ها و ظرفیت‌های متفاوت روانه‌ی بازار شدند که نشان‌دهنده‌ی محبوبیت بیش‌ازحد این سری حافظه‌ها هستند.
ظرفیت
این روز‌ها هر ظرفیتی از micro SD که مدنظرتان باشد، پیدا می‌کنید. مهم این است که چه مقدار از ظرفیت کارت خود را پر می‌کنید و مهم‌تر اینکه قصد دارید آن را برای چه دستگاهی استفاده کنید. مهم‌ترین نکته‌ای که باید هنگام خرید به آن دقت کنید، ظرفیتی است که دستگاه شما پشتیبانی می‌کند. اگر برای گوشی یا تبلت قصد خرید دارید، تراشه‌ی استفاده‌شده در این دستگاه‌ها مشخص‌کننده‌ی ظرفیتی است که دستگاهتان بدون مشکل از آن پشتیبانی می‌کند. برای دوربین‌ها موضوع کمی فرق دارد و بسیاری از دوربین‌ها، هر ظرفیتی از micro SD را پشتیبانی می‌کنند؛ این نکته را هم در نظر داشته باشید که برای استفاده از micro SD در دوربین‌های حرفه‌ای حتما باید از تبدیل استفاده کنید. این نکته را هنگام خرید رعایت کنید تا بتوانید از کارت خود در هر دوربینی استفاده کنید. درحال‌حاضر، دستگاههای دیجیتال می‌توانند ظرفیت‌هایی بین 2گیگابایت تا 2ترابایت micro SD کارت‌ها را پشتیبانی کنند؛ البته که درحال‌حاضر نهایت ظرفیت این کارت‌ها 512 گیگابایت است که قیمت فوق‌العاده زیادی دارند.
با نگاه‌کردن به لوگویی که روی کارت نوشته شده است، می‌توان تاحدودی ظرفیت آن را تشخیص داد. معمولا نماد SD تنها به کارت‌هایی با ظرفیت‌هایی تا 2 گیگابایت اختصاص دارد که از فرمت‌های FAT12 و FAT16 پشتیبانی می‌کند. نماد SDHC روی کارت‌هایی که ظرفیتی بین 2 گیگابایت تا 32 گیگابایت دارند، دیده می‌شود و به‌طور معمول از فرمت FAT32 پشتیبانی می‌کنند. نماد SDXC هم نشان‌دهنده‌ی کارت‌هایی با ظرفیت 32 گیگابایت تا 2 ترابایت است که از فرمت exFAT پشتیبانی می‌کنند.
شاید برایتان جذاب باشد بدانید، دوربین حرفه‌ای شما یا گوشی‌تان با یک کارت حافظهی 16گیگابایتی می‌تواند چند عکس ثبت کند، چقدر موسیقی در خود جا دهند یا حتی چه مدتی می‌شود با آن فیلم ضبط کنید؛ البته توجه داشته باشید که این تعداد یا زمان‌های نوشتهشده، کاملا تقریبی هستند و هیچ تضمینی برای این تعداد وجود ندارد.
انواع، کلاس و سرعت
این پیشرفت‌ها هر روز پررنگ‌تر می‌شوند و برای کسانی که می‌خواهند کارت‌های حافظه بخرند، آشنایی با علایم و نوشته‌هایی که روی این کارت‌ها درج شده است، مهم به نظر می‌رسد. با این علایم می‌توان توجیه شد که هر کارت برای چه منظوری تولید شده، چقدر سرعت دارد و توسط چه دستگاه‌هایی پشتیبانی می‌شود.
اولین موردی که شناخت آن ضروری به نظر می‌رسد، مفهمومی به نام «کلاس» است. این مفهموم بیانگر سرعت خواندن و نوشتن روی micro SD است که به‌صورت عددی در داخل یک دایره روی کارت حافظه نوشته می‌شود یا درنهایت روی بسته‌بندی micro SDها درج شده‌اند تا هنگام خرید بدانید کارت حافظهی مدنظرتان چه مشخصاتی دارد.
کارت‌های حافظهی micro SD، روند رو به رشد عجیبی داشته‌اند. به‌طوری‌که از ابتدای تولید تابه‌حال سرعت نوشتن روی آن‌ها تقریبا 40 برابر شده است. این موضوع نشان‌دهنده‌ی اهمیت و کاربری بی‌رقیب این نوع کارت‌هاست.
کلاس 2: کارت‌های اولیه از این کلاس پشتیبانی می‌کردند و نهایت سرعت نوشتن روی آن‌ها دو مگابایت بر ثانیه است. این کلاس می‌تواند درنهایت فیلم‌برداری با کیفیت SD را پشتیبانی کند. سرعت این کلاس به‌عنوان سرعت پیش‌فرض و با نشانه‌ی SD روی بدنه شناخته می‌شود.
کلاس 4: این کلاس هم تمام مشخصات کلاس قبلی را دارد، با این تفاوت که نهایت سرعت نوشتن روی آن 4 مگابایت بر ثانیه بوده و برای ضبط ویدیو‌هایی HD و full HD مناسب است. روی این کارت‌ها هم همان لوگوی SD نقش بسته است.
کلاس 6: در دو کلاس قبلی عدد عنوان‌شده تنها برای کلاس سرعت کارت حافظه بود؛ اما از این کلاس به بعد، کلاسی با عنوان کلاس سرعت ویدیو هم اضافه شده که نماد آن یک عدد در کنار یک حرف V است. کلاس 6 که سرعت نوشتن روی آن به 6 مگابایت بر ثانیه می‌رسد، با کلاس سرعت ویدیوی V6 هم شناخته می‌شود و می‌توانید روی آن ویدیو‌های full HD را با سرعت 30 فریم بر ثانیه ضبط کنید.
کلاس 10 / UHS1 / U1: رسیدن به این سرعت از انتقال دیتا را می‌توان تحولی در micro SDها دانست. از این کلاس به بعد، دو مفهوم جدید که با نام‌های «کلاس بازده برنامه» و «کلاس سرعت UHS» شناخته می‌شوند، برای معرفی صحیح‌تر و شناخت نوع کاربری کارت‌ها به آن‌ها اضافه شدند. از کلاس 10 به بعد 4 نوع کلاس سرعتی متفاوت وجود دارد؛ کلاس سرعت که نشان‌دهنده‌ی سرعت انتقال 10 مگابایت بر ثانیه است. کلاس UHS که مفهوم جدیدی است، با درج لوگو‌های UHS1 یا UHS2 روی micro SDها مشخص می‌شود. معمولا کلاس سرعتی UHS با یک حرف U که در داخلش عددی نوشته شده است، نشان داده می‌شود؛ همچنین این کلاس مفهومی به نام سرعت BUS دارد که با اعداد یونانی نمایش داده می‌شود و نشان‌دهنده‌ی سرعت باس کارت حافظهی جانبی است که معمولا برای هماهنگی با سخت‌افزار شما کاربرد دارد. باس این نوع کارت‌ها می‌تواند UHS-I یا UHS-II باشد. باس UHS-I با سرعت‌های 12.5 (SDR12)، 25 (SDR25) ،50 (SDR50, DDR50) و 104 (SDR104) که بر حسب مگابایت بر ثانیه هستند و با نام معادلی که در داخل پرانتز نوشته شده، قابل‌شناسایی است. باس UHS-II هم با سرعت‌های 156 (FD156) و 312 (HD312) مگابایت بر ثانیه هستند و با نام‌های متناظر با هر سرعت شناسایی می‌شوند. روش جذاب دیگری که می‌توان کارت‌هایی با باس UHS-II را از سایر micro SDها تشخیص داد، از دو ردیف پین استفاده‌شده روی آن‌هاست که برای انتقال پرسرعت اطلاعات، وجود آن‌ها منطقی است.
اگر بخواهیم تعریف درستی از باس در کارت حافظهی جانبی داشته باشیم، باید بگوییم که این فرکانسی سیگنال کلاکی است که اطلاعات را به کارت وارد و از آن خارج می‌کند. هرچه مقدار این باس بالاتر باشد، کارت حافظهی جانبی زمان کمتری را به‌عنوان «مشغول» (Busy) دارد و البته با سرعت بالاتری به خواندن و نوشتن می‌پردازد.
کلاس سرعت ویدیو در این کلاس هم با V10 شناخته می‌شود، این یعنی با این کارت می‌توانید ویدیو‌های full HD را تا سرعت 60 فریم بر ثانیه ضبط کنید. حتی mirso SDهایی که باس بالا دارند و با عنوان C10 شناخته می‌شوند، می‌توانند از پخش زنده با کیفیت HD پشتیبانی کنند.
همچنین در این کلاس، مفهوم جدیدی به نام کلاس بازدهی برنامه وجود دارد که به کمک عدد نوشتهشده در کنار حرف A شناخته می‌شود. کلاس A1 نشان می‌دهد که micro SD شما نوشتن 500 عملیات بر ثانیه و خواندن 1500 عملیات بر ثانیه را هنگام اجرای بازی یا برنامه‌ای که روی micro SD نصب شده است، پشتیبانی می‌کند.
کلاس UHS3/U3: این کلاس تنها برای مصارفی تولید شده است که به سرعت بسیار بالا احتیاج دارند. تمام کاربرد این کلاس در ضبط ویدیو خلاصه می‌شود؛ به همین دلیل دارای سه کلاس سرعت ویدیو V30 ،V60 و V90 است. کارت‌هایی با کلاس U3، سرعت 30 مگابایت بر ثانیه را برای نوشتن فراهم می‌کنند. کلاس V30 هم برای ضبط ویدیو‌های با کیفیت full HD و 4K با سرعت فریم 60 یا 120 بر ثانیه کاربرد دارد؛ البته در این کلاس باس مفهوم مهمی به‌‌حساب می‌آید و برای فریم بالاتر باید کارت‌هایی با باس UHS بالاتر خریداری کنید. کلاس سرعت‌های V60 و V90 برای ضبط ویدیو‌هایی با کیفیت 8K و تعداد 60 یا 120 فریم بر ثانیه هستند. این کارت‌ها قیمت‌های فوق‌العاده زیادی دارند و توسط هر دستگاهی پشتیبانی نمی‌شوند.
کارت‌های جدیدتر از کلاس 10، دیگر با مفهوم کلاس با عدد و دایره‌ای شناخته نمی‌شوند و تنها با کلاس سرعت UHS شناخته می‌شوند.
جمع‌بندی
مهم است بدانید برای هر دستگاهی چه نوع کارت حافظه‌ای با چه سرعت و ظرفیتی بخرید. با پیشرفت فناوری، هر روز به سرعت و قابلیت‌های micro SDها اضافه می‌شود و همین موضوع باعث شده تا انتخاب درست از بین این کارت‌ها مشکل باشد؛ اما اگر به علایم و سرعت نوشتهشده روی این کارت‌ها توجه کنید و از مفهوم آن‌ها باخبر باشید، می‌توانید بهترین گزینه را انتخاب کنید.
کارت حافظهی «اپیسر» 32 گیگابایت ظرفیت دارد. استاندارد سرعت در این کارت حافظه UHS-I و کلاس آن 10 است. ذخیره، تماشا و ثبت فایل‌های ویدیویی با کیفیت Full HD، فقط به ظرفیت بالای فضای ذخیره‌سازی بستگی ندارد؛ بلکه باید توجه داشته باشید که کارت حافظه‌ای که برای این کار در نظر گرفته‌اید، قابلیت سازگاری با فرمت Full HD داشته باشد. معمولا کارت حافظه‌های کلاس 10 مناسب‌ترین ابزار برای این کار به‌شمار می‌روند. کارت‌های این رده بدون هیچ‌گونه لگ یا توقف، فرمت Full HD و 3D را پشتیبانی می‌کنند. سرعت خواندن اطلاعت در این کارت، 85 مگابایت بر ثانیه است. این سرعت در محدوده‌ی سرعت‌های زیاد، رده‌بندی می‌شود؛ همچنین درون بسته‌بندی این محصول، یک آداپتور SD وجود دارد که به کمک این آداپتور می‌توانید این کارت حافظه را در درگاه کارت‌های SD هم جای‌گذاری و استفاده کنید. این کارت با دستگاه‌هایی که پذیرنده‌ی کارت‌های microSDHC و microSDXC هستند، سازگار است. ضربه، پرتو X، تغییرات دمایی بر عملکرد کارت حافظهی اپیسر تاثیری ندارد و به اطلاعات ذخیره‌شده روی آن آسیبی وارد نمی‌کند. محدوده‌ی دمایی برای عملکرد بهینه‌ی این کارت‌ها بین -40 تا +85 درجه‌ی سانتی‌گراد است. اگر گوشی یا تبلتتان دارای قابلیت ضبط فرمت Full HD است یا انتظار دارید اطلاعات ذخیره‌شده روی کارت حافظه‌تان با سرعت زیادی پردازش شوند، این کارت حافظه انتخاب مناسبی برای شما خواهد بود.
